سعدی در چند جا برای سعادت اخروی خود دست به دامان آل رسول (ص) شده و با آگاهی از شان و منزلت والای اهل بیت (ع) ، خداوند را به اولاد پاک حضرت «فاطمه» (س) قسم می دهد تا مشمول رحمت خداوندی شود:

یارب به نسل طاهر اولاد فاطمه                یارب به خون پاک شهیدان کربلا

یارب به صدق سینه پیران راستگوی           یارب به آب دیده مردان آشنا

دل های فتنه را به کرم مرهمی فرست          ای نام اعظمت در گنجینه شفا

(کلیات سعدی/ مواعظ- قصاید/ 52-50)

و از خداوند می خواهد  به حق « بنی فاطمه » تا در واپسین دم زندگی زبانش را به اظهار ایمان و بیان شهادتین گویا کند :

خدایا به حق بنی فاطمه         که بر قول ایمان کنم خاتمه

(   بوستان/ ص204)

   همچنین در« مجلس سوم» از مجالس پنج گانه به دیدار پیامبر عظیم الشان و حضرت زهرای اطهر که در فقر و زهد به سر می برد اشاره می کند و می نویسد:

«...چنانکه استماع دارم که سید صلی اله علیه و سلم به عبارت زهرا(س) شد او را دید بر بوریایی خفته و از لیف و پوست گوسفندی بالین کرده و به قدر یک ارش شال درشت از پشم شتر به جای مقنعه بر سر افکنده. زهرا بعضی از شدت فاقه بر سید علیه السلام عرضه کرد سید عالم تعریض و تصریح فرمود که ای جان پدر فاذا نفخ فی الصور فلا انساب بینهم. بر آن اعتماد نکنی که من دختر پیغمبرم و جفت حیدرم و مادر شبیر وشبرم، به عزت آن خدای که امر و نهی و قبض و بسط از اوست که فردا در عرصات دستوری نیابی که قدم از قدم برگیری تا از عهده این شال درشت بیرون نیایی.»

(کلیات/ مجالس پنج گانه/ ص909)

      در این روایت ضمن اشاره تلویحی به مقام والای حضرت زهرا سلام الله و فرزندان بزرگوارش ، حسابرسی دقیق روز قیامت را یادآوری می کند  و بر این نکته تاکید دارد که هیچ کس از شداید روز قیامت در امان قرار نیست  .

هر چند ماخذ سعدی در این حکایت  مشخص نیست اما در کتب شیعه این روایت با اندکی اختلاف چنین نقل  شده است :

       ثلعبی از حضرت امام صادق (ع) روایت کرده است که روزی حضرت رسول (ص)  به خانه فاطمه (س) درآمد. فاطمه را که جامه پوشیده از جل های شتر و به دست خود اسیا می گردانید و در آن حالت فرزند خود را شیر می داد.چون حضرت او را برآن حالت مشاهده کرد. اب از دیدگان مبارکش روان شد و فرمود ای دختر گرامی تلخی های دنیا را امروز بچش برای حلاوت های آخرت. پس فاطمه (س) گفت یا رسول الله حمد می کنم خدا بر نعمت های و شکر می کنم خدای را بر کرامت های او.پس حق تعالی این آیه را فرستاد: وسوف یعیطک ربک فترضی.یعنی حق تعالی در قیامت آنقدر به تو خواهد داد که راضی شوی.[1] تحقیق: نصراله احمدی مهر


[1] - منتهی الامال،  ص 162